Powieść Iwony Menzel to debiut wyjątkowo dojrzały. Tradycyjna forma znakomicie posłużyła budowanej lekko, jakby od niechcenia, a zarazem niezwykle precyzyjnie konstruowanej i skrzącej się humorem opowieści o perypetiach matki dziesięcioletniego Jana, kobiety szukającej swego miejsca w świecie, która po licznych nieudanych próbach ułożenia sobie życia w szczęśliwym związku postanawia poświęcić się dziecku i pracy zawodowej. Rychło jednak spotyka Josha i wszystkie plany biorą w łeb.[www.lubimyczytac.pl].

Matka dziesięcioletniego Jana wychowuje samotnie syna w Niemczech. Zniechęcona licznymi, niezbyt udanymi, próbami ułożenia sobie życia u boku kolejnych partnerów, postanawia poświęcić się w przyszłości wyłącznie dziecku i pracy zawodowej. Wkrótce jednak spotyka Josha, tajemniczego, samotnego jeźdźca, i jest zmuszona przemyśleć tę decyzję. Nie tylko jej własny świat zaczyna się chwiać w posadach. W Polsce zostaje obalona komuna, w Berlinie pada dzielący miasto przez ponad ćwierć wieku mur, droga do zjednoczenia Niemiec staje otworem. Krążąc między Niemcami i Polską, obserwuje z zapartym tchem dramatyczny rozwój wydarzeń i heroiczne wysiłki swojej chaotycznej rodziny, która chwyta się każdego sposobu, żeby w tych burzliwych czasach ratować przed ostateczną zagładą podupadły majątek. Począwszy od ryzykownych joint-ventures z podejrzanymi partnerami, a skończywszy na szukaniu rodzinnych klejnotów przy pomocy kupionego od wycofujących się Rosjan wykrywacza min, nie cofa się przed żadnym brawurowym przedsięwzięciem, które mogłoby pomóc ocalić ukochany majątek Łosinek. W przypływie szaleńczej odwagi matka Jana spełnia sobie marzenie swojego dzieciństwa i kupuje w Polsce konia. Lukrecja okazuje się jednak wierzchowcem mało kooperatywnym, nad związkiem z Joshem coraz bardziej ciąży cień jego byłej żony, a tajemnicze nocne telefony rabują zestresowanej kobiecie resztkę snu. Euforia zjednoczeniowa mija szybko, kwitnące krajobrazy w nowych Landach kwitną nie dla każdego i powoli powraca cicha tęsknota za dobrymi, starymi czasami. Być może los nie powinien się zbytnio spieszyć ze spełnianiem naszych marzeń?